alle 3 de foto's uit: The other final, KesselsKramer, 2003, foto's van Hans v.d. Meer
De oude kapel in het moederhuis van de Congregatie van de zusters van de Voorzienigheid is na het vertrek van de Congregatie uit Amsterdam rijksmonument geworden.
De nieuwe eigenaar, het reclamebureau KesselsKramer bracht in 2003 een documentaire en een fotoboek uit: the other final.
In 2002 werden er 2 wereldvoetbalfinales gespeeld.
Een georganiseerd door de Fifa; er zal wel een team gewonnen hebben.
De andere werd gespeeld in het het koninkrijk Bhutan in de Himalaya tussen Bhutan en Monserrat, een eilandje in de Caraiben, georganiseerd door KesselsKramer en de Novib.
bekeruitreiking door de kroonprins. De koning had een potje bridge.
Dit weblog is bedoeld als deelname aan die finale over RKK gestichts-en kinderbeschermings zorg.
Over Mosquita
In het archief van de Congegatie van die Zusters van de Voorzienigheid zit tussen de inschrijvingen van de kinderen in hun gesticht De Voorzienigheid -waartoe de Congregatie in 1852 in Amsterdam werd opgericht - ook een inschrijving van een meisje die als naam Mosquita Zwart kreeg.
Namen:Mosquita (ook wel genaamd Muscita) Zwart geb. 24 Dec. 1883 te Pieter Maritzburg in Natal, uit het huwelijk van den Bastard (Volkstam half Hottentot en half Zoeloe)Meij Peterus en de Zoeloevrouw Nuncabi.
Gedoopt 15 Maart 1893 in den parochiekerk van de H. Catharina te Amsterdam Gevacineerd 30 juni 1892 Opge(nomen) 27 Sept 1892
Verder is er van haar niets te vinden.Uit de archieven blijkt haar verhaal:
Een Luthers zendelingen echtpaar keert uit Natal terug naar Amsterdam. Met een 11-jarig, kennelijk zwart, wurm. Na een paar maanden wordt het meisje opgenomen in RKK gesticht De Voorzienigheid.
Ingeent, maar nog niet gedoopt.
In de archieven staan nog een paar aantekeningen.
Zij zou leugenachtig en brutaal zijn.
Waarover loog dat wurm?
Waar zou zij het Nederlands hebben geleerd dat zij voor haar leugens en brutaal zijn nodig had?
En er is een aantekening dat zij diefachtig was en daarmee een gevaar voor haar omgeving.
Wat stal dat inmiddels 12 jarige wurm in een gemeenschap van arme en gevallen meisjes waar volgens diezelfde archieven niemand iets had?
Wat zou zij gestolen hebben? Een blik?
Er is nog een aantekening achter haar naam: overgeplaatst, naar De Goede Herder, Velp 1894.
Niet ongebruikelijk voor die tijd.
Maar ruim honderd jaar later blijken voormalige gestichts- en latere internaatskinderen over hun jeugd nog steeds nauwelijks iets te kunnen vinden, of zelf te weten. Nog steeds op zoek te zijn.
Nog steeds kan het verhaal van Mosquita Zwart niet verteld worden. Omdat het niet bekend is. Wat er bekend is nog steeds vooral het verhaal zoals dat wordt verteld door zorgdragers en zorggevers.
Een samenleving die de zorg droeg voor kinderen die, om welke reden dan ook zorg-afhankelijk van anderen dan hun eigen ouders waren; waarvoor de rooms katholieke kerk zorg ging dragen en rooms katholieken als deze Zuster Congregatie, en vele andere 19e eeuwse zorg- vrouwen en mannencongregaties, zorg gingen geven.
En dit zijn blijven doen tot in de jaren 70/80.
De ontwikkelingen van zorgdragen zijn bekend. De verhalen van zorggevers worden steeds meer bekend.
Het verhaal van de zorg-ontvangers bestaat nog steeds niet.
Daarmee is het nog steeds onmogelijk het verhaal behorend bij Mosquita Zwart en die spaarzame gegevens verder in te vullen; is die anonimiteit voorlopig nog haar verhaal.
Maar dit blijkt het verhaal van zovelen. Nog wel levenden.
Waarover oordelen bestaan, met alle consequenties van dien.
Maar die oordelen blijken ideologische oordelen:
machtsoordelen over onmachtigen.
Met een verleden moet afgerekend worden. Ook door zorg-ontvangers.
Die vraag over het verleden: hoe was dat mogelijk. Ook voor zorg-ontvangers.
Opdat de werkelijkheid van dat verleden gekend, herkend en erkend kan worden en daarmee vrije keuzes voor morgen mogelijk zijn.
De vraag is daarbij altijd hoe.
Ook in Zuid Afrika moest na het beeindigen van het racistische verleden een antwoord worden gevonden. Wat doen we vandaag met het verleden.
Wat betekenen de keuzes over gisteren die er vandaag gemaakt worden voor morgen? Slaan we elkaar de hersens in? Veroordelen de nieuwe machten de oude machthebbers of is er nog een andere manier?
In Zuid Afrika is gekozen voor een Waarheidscommissie onder voorzitterschap van Desmond Tutu. Mensen getuigden, gaven informatie; (stukken) waarheid hoefde(n) niet langer verzwegen te worden, om zo dat pijnlijk proces, het onverbloemd kijken naar dat verleden om vrije toekomstkeuzes, mogelijk te maken.
Ook over het verleden als gezamelijk erfdeel kun je opnieuw allerlei meningen hebben. En dat is maar goed ook: die meningen horen bij fundamentele mensenrechten in een democratie.
In een van zijn boeken schrijft Tutu waarom hiervoor gekozen is in Zuid Afrika, hoe het mogelijk was omdat ubuntu hoort bij de (Zuid) Afrikaanse cultuur.
In het hoofdstuk "Neurenberg of collectief geheugenverlies? Een derde weg" legt hij uit:
"Ubuntu is erg moeilijk uit te leggen in een westerse taal.Het draait om het wezen van het mens-zijn. Als we iemand de hoogste lof willen toezwaaien zeggen we "yo,u nobuntu" "he,die en die heeft ubuntu." Dat wil zeggen dat je genereus bent, gastvrij, vriendelijk, zorgzaam en meelevend. Je deelt wat je hebt. Het wil zoiets zeggen als : Mijn menselijkheid is verweven, is onlosmakelijk verbonden met die van jou, wij behoren tot hetzelfde pakket. We zeggen "een mens is mens door andere mensen" Het is niet: "Ik denk, dus ik besta" Het is eerder:"Ik ben mens omdat ik erbij hoor. Ik doe mee, ik deel".Ubuntu is een keuze.
Een persoon met ubuntu is open en toegankelijk voor anderen, is positief over anderen, voelt zich niet bedreigd doordat anderen kundig en goed zijn, want hij of zij is zeker van zichzelf omdat hij of zij beseft tot een groter geheel te behoren en wordt slechts gekrenkt in deze eigenwaarde wanneer anderen worden vernederd of gekrenkt, wanneer anderen worden gemarteld of onderdrukt, of wanneer ze worden behandeld als minder dan zij zijn.
Harmonie, vriendelijkheid en gemeenschapszin zijn een groot goed. Sociale harmonie is voor ons summum bonum- het hoogste goed. Sociale harmonie is voor ons summum bonum- het hoogste goed.
Alles wat dit kostbare goed aantast en ondergraaft, moet gemeden worden als de pest.
Woede, wrok, wraaklust, maar ook succes als uitkomst van agressieve concurrentie hollen het uit.
Vergeven is niet zomaar altruistisch zijn.
Het is de beste vorm van zelfbelang.
Dat wat jou ontmenselijkt, zal onontkoombaar ook mij ontmenselijken.
Het geeft mensen weerstandsvermogen, het stelt hen in staat te overleven en menselijk te blijven ondanks de pogingen hen te ontmenselijken."
Met dit weblog wordt ook een keuze gemaakt in wat betekenen de keuzes over gisteren die er vandaag gemaakt worden voor morgen? En dat slaan we elkaar de hersens in en veroordelen de nieuwe machten de oude machthebbers of is er nog een andere manier?
De keuze over een gezamelijk erfdeel:
Niemand heeft het recht - om welke reden dan ook - zich een gezamelijk verleden toe te eigenen of -op welke manier dan ook - anderen de toegang daartoe te bemoeilijken of onmogelijk te maken.
Op dit log staan en komen foto's, van wie of wat dan ook, horend bij dat gezamelijk erfdeel. Wat begon met de Voorzienigheid in Driehuis. heeft zich inmiddels uitgebreid naar de Goede Herder. Niet slechts maakte ook de Goede Herder, Velp deel uitmaakt van Mosquita Zwart's wereld en realiteit. Dat deden de tehuizen van de Zusters van de Goede Herder ook voor zo vele anderen meiden uit de Voorzienigheid. Die naar een van de tehuizen van de Zusters van de Goede Herder werden doorgestuurd, of daarmee voortdurend werden bedreigd.
Ook commentaar of discussie , net als vele andere manieren, kan die toegang tot dat verleden bemoeilijken: op dit weblog daarom geen verder commentaar of discussie anders dan mbt. het materiaal.
Dat commentaar en of discussie -ook een belangrijk recht - vind dus maar ergens anders plaats. Die plaatsen zijn erg gelukkig inmiddels. En komen er, steeds meer.
Hoewel er geprobeerd wordt enige ordening aan te brengen, zal dit dan ook nauwelijks mogelijk blijken. Elke ordening is een keuze. Het ordenen van ieders verleden is ieders eigen taak.
Wat hier staat is zonder verdere belemmeringen voor iedereen ten behoeve van haar of zijn verleden in De Voorzienigheid Driehuis vrij toegankelijk en te gebruiken.
is wat hier stond. En is nu dus uitgebreid ook met die tehuizen van de Goede Herder.
Iedereen wordt dan ook dringend verzocht hieraan haar/zijn medewerking te verlenen.
Door het, op dezelfde wijze van "geen commentaar of discussie hier!", ter beschikking stellen van materiaal.
Dit kun je doen door
-het materiaal (of een link) op te sturen naar
-even contact op te nemen waarna je het zelf plaatst.
Vanzelfsprekend worden suggesties om e.e.a. beter te ordenen en correcties van eventuele fouten etc. graag tegemoet gezien!
In het op deze wijze gezamelijk ter beschikking stellen van een gedeeld erfdeel doet het er verder niet toe wie Mosquita Zwart 2006 wel of niet zijn.
Ubuntu en die toekomst is belangrijk, daarom dat gedeelde verleden.
Via dit emailadres is verder dan ook geen discussie, commentaar en/of informatie of wat dan ook mogelijk, anders dan nodig ten behoeve van het plaatsen van het materiaal.
Dit erfdeel wordt niet ter beschikking gesteld voor gebruik aan anderen!
Op het internet, als waar dan ook, wordt gestolen.
Iedereen van wie wat hier staat NIET tot haar of zijn erfdeel behoort, maar het wel neemt wordt dringend verzocht zich goed te realiseren dat dat diefstal is!
Hij of zij steelt van anderen welke -vooralsnog - geen andere mogelijkheden tot delen hebben (gehad). Met de diefstal hier van dit erfdeel - dat niet van jou is - maak ook jij een keuze over de toekomst!
Het stelen ervan is een keuze welke je niet rechtmatig maakt, al kan die niet verhinderd.
Het gebruik van dat erfdeel zonder toestemming zal dan ook waar mogelijk tegen gegaan worden.
Omwille van dat zelfde ubuntu en die toekomst!
tussen jou en my
hoe verskriklik
hoe wanhopig
hoe vernietig breek dit tussen jou en my
soveel verwonding vir waarheid
soveel verwoesting
so min het oorgebly vir oorlewing
.....
maar as die oue nie skuldig is nie
nie skuld bely nie
kan die nuwe natuurlik ook nie skuldig wees nie
en nooit voor stok gekry word
as hy die oue herhaal nie
alles begin dus van voor af aan
dié slag anders ingekleur
Antjie Krog, deel 10 uit: Land van genade en verdriet
Uit: Down to my last skin.
Krog, Zuid Afrikaanse journaliste-dichteres, deed verslag van de zittingen van de Zuid Afrikaanse Waarheidscommissie, waarover zij o.a. Land van genade en verdriet schreef.
mosquitazwart@hotmail.com
* en dit de door de ontwikkelingen/uitbreiding noodzakelijke uitgewerktere tekst van febr.2006
No comments:
Post a Comment